نقاش ها بازی ساز نیستند

The whispered World

مزایا:

یک بازی ماجراجویی بسیار زیبا با داستان جالب و صحنه های تحسین برانگیز، موسیقی افسونگر، نماد کاملی از اصیل ترین نوع فولک لور آلمانی

معایب:

معمای غیرمنطقی و بسیار دشوار؛ موتور ضعیف با ایرادهای ریز و درشت فراوان، دیالوگ های بسیار خسته کننده و کشدار می شود.
هر ژانری برای بقا نیاز به خلاقیت دارد. از بازی های کاملاً سنتی مثل شوترهای اول شخص گرفته تا بازی های جورچین و معمایی، ژانر بازی های ماجراجویی اشاره و کلیک هم برای بقا و سازگاری با سابقه مخاطبان امروزی در طول سال ها تغییرهایی کرده و هر چند به دلیل ساختار محدود تحول چندانی در آن ندیده ایم، اما شرکت هایی چون Telltale و Auturun Mhoon تلاش کرده اند با استفاده از متدهای امروزی مانند استفاده از گرافیک سه بعدی یا تغییر شیوه کنترل، تجربه ای متفاوت ایجاد کنند و هر چند از دیدگاه گیم پلی تا حد زیادی به اصول قدیمی وفادار مانده اند؛ اما میان آن ها و بازی های کاملا کلاسیک اشاره و کلیک تفاوت هایی محسوس وجود دارد. اما(The whisperd world(twwاین گونه نیست.
یک نگاه به این بازی ماجراجویی اشاره و کلیک سنتی توسط یک بازیساز مستقل ساخته شده کافی است تا ببیند از داستان این بازی گرفته تا گرافیک کاملاً دوبعدی، گیم پلی سنتی و معماهای کاملاً کلاسیکی که دارد؛ اصطلاح Old school از سر تا پای آن می بارد. از لحاظ شیوه داستان سرایی و دنیای بازی، TWW یادآور آثار خیالی عامیانه آلمانی از جمله بازی Fable (منظور بازی ماجراجویی محصول 1995 است؛ نه بازی نقش آفرینی Lionhead studios که سال ها بعد ساخته شد)، فیلم هایی چون «داستان بی پایان» و داستان های برادران گریم است. در دنیای خیالی و کودکانه این گونه آثار منطق جایی ندارد؛ جو داستان طنزآمیز اما با یک پیش زمینه غم انگیز است و خیال پردازی به اوج می رسد. در این بازی نیز شاهد شخصیت های کلیشه ای این داستان ها از جمله کوتوله های کوچک با ریش چند متری، موجودات عظیم الجثه مهربان و غول های ساده لوح که حتی عرضه بدجنس بودن را هم ندارند؛ هستیم. از دنیای خیالی منحصر به فرد TWW گرفته تا عناصر داستانی چون «پسرک تنهایی که مادرش از دست داده»، «در پایان باید با بزرگ ترین ترسش روبرو شود» و «سرنوشت دنیا را رقم بزند»، نمونه ای کامل از این قبیل آثار است. تعجبی هم ندارد. این بازی توسط یک بازیساز مستقل آلمانی ساخته شده و هر چه در آن می بیند زاییده ذهن بازیسازهایی است که در دوران کودکی خود تحت تاثیر این گونه آثار بوده اند و اکنون خود یکی از اصیلترین و در عین حال کلیشه ای ترین نمونه های آن را پدید آورده اند. از لحاظ ساختار TWW از اصول بازی سنتی اشاره و کلیک پیروی می کند. رابط کاربر بازی همان رابط کاربر بازی های استاندارد سنتی این زائر است؛ ولی به جای کنترل مورد استفاده در بازی های مشابه، از شیوه کارآمدتر Full Throttle استفاده شده است. ویژگی متمایز دیگر بازی حضور یک شخصیت همراه به سبک Beneath a steel sky است که البته در این بازی بازیباز می تواند شکل آن را تغییر داده و در جای مناسب از آن استفاده کند که باید آن را بزرگ ترین خلاقیت و سنت شکنی بازی به حساب آورد.
دنیای TWW و داستان آن به وضوح یادآور داستان های عامیانه اروپایی است. ردپایی فیلم چون داستان بی پایان در این بازی به روشنی دیده می شود.
نبود ارتباط منطقی میان رویدادها از دیگر کاستی های معماهای بازی است. در این صحنه بازیباز باید با استفاده از فهرست کارهای شخصی، معمای جادوگر را حل کند؛ در حالی که این دو هیچ ارتباطی به هم ندارند.
کرم ابریشم همراه که اسپات نام دارد؛ نقشی اساسی در بازی ایفا می کند. بازیباز می تواند حالت های مختلف او را انتخاب کرده و از آن برای از میان برداشتن مانع ها یا انجام کارهای جالب استفاده کند.
نمونه ای از معماهای دشوار بازی در سمت چپ صفحه که بازیباز را مجبور می کند برای رسیدن به یک رنگ خاص، تعداد زیادی رنگ را ترکیب کند و در پایان نیز رنگ به دست آمده رنگ مورد نظر نیست و باید کار دیگری روی آن انجام داد. معمای لوله که در سمت راست دیده می شود به دلیل ساختار بد موتور بازی، یک معمای آزار دهنده است.
محور گردش این بازی گرافیک دو بعدی بی نظیر ان است که حتی در میان بهترین بازی های این ژانر نیز می درخشد و سازنده ساخت این بازی را به دلیل مهارت در ترسیم نقاشی های دو بعدی آغاز کرده است.
یک گراندهای بازی عالی است و به طور مشخص توجه بسیاری به کوچک ترین جزییات آن شده است .
و اسپرایت ها نیز غالباً زیبا و خوب طراحی شده اند. بویژه اسپرایت های بدون تحرک بازی چنان خوب هستند که اگر بازیباز از دکمه مخصوصی استفاده نکند؛ تشخیص آن ها از محیط برخلاف سایر بازی های این ژانر ناممکن خواهد شد. اما کیفیت انیمیشن های اسپرایت های متحرک می توانست بهتر باشد و کیفیت دموهای کارتونی بازی نیز به هیچ وجه در سطح گرافیک داخل بازی نیست.
موسیقی عالی بازی نیز جزو نقاط قوت آن است؛ به گونه ای که باید آن را با یک اثر حماسی عالی با یک فیلم درام مقایسه کرد. اما صداگذاری بازی حکایت دیگری دارد. کیفیت نوشتن دیالوگ ها و هم کیفیت صداگذاری این دیالوگ ها بسیار خوب است؛ اما دیالوگ ها در این بازی بیش از حد طولانی هسته کننده هستند. سازندگان بازی با افراط در استفاده از یکی از ویژگی های خوب بازی، آنچنان لطمه ای به این بازی زده اند که سرمایه گذاری آن ها برای صداگذاری به هدر رفته و این همه تلاش نتیجه عکس داده است.
گرافیک بسیار زیبای بازی تحسین برانگیز است؛ اما انیمیشن های حرکت شخصیت ها با اسپرایت ها و پس زمینه های زیبای آن برابری نمی کند.
اما با وجود این که TWW از لحاظ ساختاری به بازی های ماجراجویی کلاسیک شبیه است؛ از لحاظ کاستی ها نیز به آن ها شباهت دارد. اولین کاستی بسیار بزرگ TWW معماهای بی ربط و بسیار دشوار آن است. معماها در این بازی حتی بیش از یک بازی کلاسیک و به طرز بی رحمانه ای دشوار هستند، اما بی ربط بودن آن ها بیش از دشواری شان آزاردهنده است. بعضی از معماها چندان بی ربط هستند که تنها راه حل آن استفاده تصادفی از تمام آیتم های موجود در کوله پشتی روی همه اشیای موجود در محیط است. اما این پایان ماجرا نیست؛ چون بازی به شدت خشک و کند است و از این لحاظ دقیقاً بازی های ماجراجویی اشاره کلیک ضعیف تحت DOS را تداعی می کند. با وجود این که TWW یک بازی کاملاً دوبعدی است اما از open GL استفاده می کند و موتور خوبی ندارد. عمل ساده ای مثل قرار دادن ماوس روی یک آیتم یا گزینه باعث می شود بازی برای مدت کوتاهی قفل کند. این گیرهای مختصر حس بدی به بازی می دهد و آن را ناراحت کننده می سازد و در یکی از معماهای اواخر بازی که بازیباز باید تعداد زیادی لوله را بچرخاند؛ حرکت دادن ماوس روی صفحه بازی به عملی چنان دشوار تبدیل می شود که گویی بازیسازها این معما را برای عذاب دادن به بازیباز دسکتاپ سوییچ می کند و سپس به تصویر جدید باز می گردد و همین کار، گاهی باعث بیرون پریدن از بازی می شود. این نقص با چشم قابل تشخیص نیست اما نشان می دهد موتور این بازی تا چه حد بد است.
در کل سازندگان TWW بی شک هنرمندان با استعدادی هستند؛ اما برای ساختن یک بازی خوب، چیزی بیش از داشتن مهارت در نقاشی لازم است و نقاش ها همیشه بازیسازهای خوبی از آب درنمی آیند.
منبع: بازی رایانه (ش38)